XOSÉ ANTONIO TOURIÑÁN

(FIOT 34)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

CANDO CONTAR É DIVERTIDO

 

SANTIPAZOS

  

FOTO DE VANESSA RÁBADE

Teño escoitado monólogos en todos os estilos. A maioría, de xente moi seria e reflexiva que analiza a realidade, propia e allea, como se fosen catedrátic@s en antropoloxía social ou, por afinar máis, sexual. Tema moi socorrido, por certo, para laiarse das dificultades que teñen para executar un acto tan sinxelo e natural como aparearse. Tamén hai quen conta botando pestes contra o ceo e o inferno para que te rías mentres enumeran mil e unha desgrazas que ameazan a nosa común existencia. Ás veces dan medo. E hainos, como no caso dos que vou falar hoxe, que contan fundamentalmente para rirse eles, e se ti queres acompañalos, xa sexa por empatía, porque pagaches unha entrada ou porque, xa que estás, prefires pasalo ben e botarlle unhas risas en vez de avinagrarte. É dicir, contan para divertirse en compañía. Como se fose un acto solidario. Actitude que eu agradezo intensamente porque sufro do mal de rir pouco. Outros teñen defectos peores e non quero sinalar.

 

ATENEA GARCÍA E VERO RILO

Estas dúas humoristas cantareiras que andan por Galicia recollendo historias para preservar a nosa tradición oral rin todo o tempo. E mira que Vero tiña febre e estaba a facer un sacrificio por amor antropolóxico. Enganan un pouco porque se poñen piripis bebendo auga. Cousas do teatro. Nada serio. Pero conseguen que os espectador@s se unan a elas e  tamén escachen coa risa cando contan e cantan, ao son da pandeireta, historias que, de tan incribles, parecen que son certas. Como o das filloas feitas cun fío para gastar unha broma, o da menstruación no cine que semellaba ser unha riada, ou ese da chaqueta de Xosé, que tan ben lle acaía. O certo é que, máis aló do interese dos contos, elas chegaron rindo e nós rimos con elas. Grazas.

 

 

XOSÉ A. TOURIÑÁN

Outro que tal baila, afortunadamente. Vese que se gusta a si mesmo tanto como engaiola a esa canteira inmensa de fans que ten. Ben merecida, por certo. A min pásame o mesmo. Iso si, sen tanto aplauso.

En Carballo xa víramos “Aquí tou!” hai catro anos, pero este trileiro do humor, dito sexa con agarimo e respecto, é quen de repetir un espectáculo e darlle a volta como un calcetín. Polo de pronto sae a escena, (bravo por Javier, que fixo de secundario), como se estivera perdido nun espazo selvático cheo de xente que espera ser enfeitizada e, aparentando estar absorto por tanta expectación, sae de caza polo patio de butacas en busca do gran protagonista destes días, o Alcalde de Carballo Evencio Ferrero, un gran afeccionado ao teatro que decidiu retirarse da escena pública porque chega unha hora que todo cansa e as poliñas novas queren lucir sen que lles fagan sombra. Espero, persoalmente, que sexa para ben de todos os carballeses.

Touriñán, despois desta parada protocolaria e oportunista, sabe que o traballo xa está feito. Mais como bo profesional garda na manga suorenta da camisa unha chea de recursos humorísticos que sabe que arrincarán grandes gargalladas. Para iso viñeron a verme e para iso me contrataron, pensa. Todo culpa dun regueifeiro que partiu un brazo. Xa dicía eu que o lugar natural das regueifas son as tabernas. Non estás acostumado e sobes a un escenario jrande e non controlas as distancias. Espero que cure pronto.

A partir de aquí e ata o final, no que os regueifeiros fan o seu acto de promoción, aparece a esencia deste artista, difícil de clasificar. Un desvarío ben argumentado no que o científico de Baio, Jorge Mira, (non podía faltar), desempeña un papel fundamental. Pon as bases racionais de porque as cousas ocorren como o fan. De aí que Touriñán vira a luz antes de nacer, xa que grazas a Mira coñecía que o espermatozoide que máis corre non é o que fecunda, senón o que o óvulo elixe por moito que chegue a destempo. Podía seguir co tema do tanga e o rapado do cu, da droga, de Pancho, do momento atril no que emulaba a Viyuela, e da importancia que ten a natureza na nosa existencia a través das follas de verza e as eiras de millo. Pero o mellor que poden facer, se poden, e ir vostedes e escoitalo. Sempre un pracer.  

 

Saúde e longa vida… 

NOTA: 

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE lA VOZ DE GALICIA