A VIAXE DENDE A PAISAXE Á ABSTRACCIÓN  SANTIAGO PAZOS   Cando temos oportunidade de gozar dunha exposición de pintura tan salientable como  “As raíces da luz” de Xulio García Rivas na Galería de Arte Espiral Maior Foro, (neste preocupante Nadal cheo de renovados bríos pandémicos), temos a impresión de topar cun dilema conceptual que nos obriga a mirar sen complexos académicos, a rexeitar arquetipos sen prexuizos, a descifrar paisaxes figurativos baixo capas de tinta que agochan con timidez o que a intuición recoñece, a pouco que escaravellemos no subconsciente, como espazos propios, xa recorridos, pisados e vividos. Esa suposta contradición entre figuración e abstracción, esa aflixida catarse que se produce cando comparamos unha paisaxe clásica con esas manchas de pintura que marcan difusamente lindes, camiños, montañas, mares encrespados e firmamentos, ao discorrer libre sobre a tela branca dun cadro, paréceme ficticia. Penso que non hai artistas máis respectuosos co clasicismo que es