EMPAQUE, DE CHICHARRÓN CIRCO FLAMENCO

 

(FIOT 34)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

ATREVIDO MESTIZAXE

 

SANTIPAZOS

 

 

A mestizaxe de diversas disciplinas nas artes escénicas non é nada novo. Recordemos os experimentos de La Fura del Baus, ou o que está a facer Angélica Liddell na actualidade, (quizais algún día o FIOT nos faga o regalo de ver un espectáculo dela). Son traballos de investigación que enriquecen e que debemos apoiar e aplaudir. Mais só con ter,(digamos), unha xenial idea e boas intencións non é suficiente para que o resultado final desa mestura teña personalidade propia. Como pouco é preciso dominar con soltura cada un dos elementos que queremos fusionar.

Esa pericia técnica é o que eu botei de menos neste “Empaque” de Chicharrón Circo Flamenco. Unha obra axeitada para formar parte deste bloque chamado OTNI, sobre todo por esa ousadía estética que ten Germán J. López Galván, e que me recordou aquel dito apócrifo sobre Lola Flores no que anunciaban que nin cantaba, nin bailaba, pero aconsellaban ir vela. Este artista inclasificable padece, ao meu entender, de todos eses defectos e por riba tampouco parece un gran malabarista, mais en conxunto termina engaiolando ao público, (pouco, por certo), con ese dominio que ten para lucir a bata de cola e movela con arte e “tronío”, que tamén utiliza para crear formas e figuras que si conseguen sorprenderme.

Para min non é suficiente, pero demostra que é artista por devoción, deses que son de verdade e corazón, algo que soga ao seu favor. Por algo di, íntimo, nun momento do espectáculo, que “lo puro” é difícil, hai que sentir “el quejío”. Algo do que non é capaz todo o mundo. Como ese colega seu que canta berrando a primeira hora do día, mentres el tempera a voz para contestarlle cunha melodía agarimosa.

En definitiva, para iso está a mestizaxe, para romper as costuras do previsible. Fundamental na evolución histórica das artes plásticas, arquitectónicas, escénicas e, por suposto, das relacións e comportamentos sociais. En contra desa liña recta que sempre tende ao infinito, como sinala el, eu penso que os procesos creativos están cheos de curvas. E, precisamente, a este “Empaque” viríanlle ben unhas cantas reviravoltas máis.

 

Saúde e longa vida…

NOTA: ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN DE BERGANTIÑOS 

DE LA VOZ DE GALICIA