OLVIDO FLORES

(FIOT 33)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

TAN SENSIBLE COMO UN SUSPIRO

(A propósito de “Olvido flores” de Estefanía de Paz Asín)

SANTIAGO PAZOS

  

FOTO DE VANESSA RÁBADE

Igual xa o teño contado. De pequeno pensaba que ninguén neste mundo podía sentir como eu sentía. Que ese eu interior era único e incomprensible para aquel mundo exterior, erroneamente desafecto, no que vivía. Un suspiro impertinente que me desgustaba. Acordeime onte, de novo, vendo esta obra e comprender que só con sensibilidade non se vive, nin se constrúe un espectáculo por moitos coloretes que luzamos e tenros obxectos que amosemos. A memoria si. Fundamental.  Xa dicía María Casares, nas súas memorias, que quizais a morte chega cando xa non hai vida para facer dunha ferida unha fonte. Entendo que a ferida é a vida e a fonte a forza da memoria.

 

En “Olvido flores”, unha proposta do proxecto Camiño Escena Norte,  recibimos un empacho de sentimentalismo persoal que pasa dunha primeira parte ben estruturada teatralmente a unha segunda parte final que se eterniza divagando sobre aspectos que ben puideron ser desenrolados antes. Con todos os respectos por esa historia que conta e que merece ser recordada. Pola memoria de tanta xente sepultada nas cunetas que espera descansar en paz e que a súa honra sexa restaurada. Miren o que está a pasar actualmente en Orihuela con Miguel Hernández.

 

Mais no teatro non só falamos de sentimentos, tamén de construción dun relato desenrolado con eficacia para que o espectador non se perda nas bágoas do personaxe. Neste caso penso que a primeira media hora está perfecta e o resto sobraba.

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA