XOSÉ A. TOURIÑÁN

(FIOT 31)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

BOAS INTENCIÓNS

(A propósito de “Recortes, caneos e outras formas de driblar” de CDG e AINÉ Produccións)

SANTIAGO PAZOS

 

(FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Non sei como será o futuro libro que publicará Nacho Carrretero sobre o mundo do fútbol, pero se nos remitimos a esta adaptación teatral, feita por José L. Prieto, a viaxe ao interior de todo o que rodea a este deporte de masas é bastante completa. Trátase da paixón dos seareiros, a excitación dos profesionais, os egoísmos persoais, o labor de equipo, a corrupción, a homofobia e o desprezo polo fútbol feminino, os intereses extradeportivos ou periodísticos e, en definitiva, de aparencias e cloacas.

 

Eu non diría que é teatro documental, aínda que estea baseado en investigacións periodísticas rigorosas, xa que o que se impón por riba de todo é unha estrutura teatral que compaxina o espectáculo musical coa comedia moralista. Os monólogos de Touriñán, facendo de si mesmo con moi boas intencións, xogan con esa versatilidade sen complexos na que é un mestre. Por algo é cabeza de cartel e, todo hai que dicilo, como showman non decepciona. Ademais, temos que aplaudir a valentía de liderar e producir un espectáculo destas dimensións nos tempos de incerteza que vivimos. Dous aspectos polos que recomendo que non dubiden en ir velos.

 

Outra cousa é a obra no seu conxunto. Supoño que os afeccionados a ese deporte e os que gustan das operetas musicais (dito sen acepción despectiva) saíron encantados. Mais eu, que non desfruto moito nin co fútbol, nin cos musicais, botei de menos algo máis de profundidade crítica na análise das bondades e corruptelas diversas das que tratan. Aínda que é certo que quedan bosquexadas como nunha especie de gags que se van entrelazando.

 

Si me gustou moito ese espazo escénico de Coti, con esas trampas na grada que lle facilitan a Manuel Cortés destacar entre o resto do elenco que, en xeral, están todos moi correctos. Manteñen un ritmo áxil, por veces frenético, e executan as coreografías e os números musicais con soltura. Profesionais aos que se lles nota, seguramente por coincidir en Fariña,  unha sintonía especial.

 

Máis aló que a min me divirtan, ou me aburran, este tipo de espectáculos, si me interesa observar o deporte como fenómeno de masas, e esta obra ofrece unha visión honesta e desenfadada sobre o que amosa e esconde ese mundo dominado por tantos intereses escuros e paixóns desenfreadas. Por iso espero que lles vaia ben nesta xira que inician por toda Galicia.

  

Saúde e larga vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA