QUICO CADAVAL E CHUSA PÉREZ DE VALLEJO
(FIOT 31)
FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO
A SIMBIOSE PERFECTA ENTRE PALABRA E XESTO
(A
propósito de “Contando polos dedos” de Quico Cadaval e Chusa Pérez de Vallejo)
SANTIAGO PAZOS
Cadaval é o mestre por excelencia da
narrativa oral galega. A súa presenza, dentro ou fora do escenario, sempre
esconde un coello debaixo da boina galega fabricada en Navarra que te vai
sorprender. Non importa se o conto é un reconto que seguramente oíches cen
veces, ou aquela historia inventada pola imaxinaría popular, ou polo propio
Quico, que esqueceras que xa escoitaras cando eras cativo. Como lle pasou a Milagros
Cotelo que, oíndo o da pelexa entre o canteiro e o abade, recordou que seu pai
xa llo contara moitas veces, sendo nena.
A linguaxe, a memoria e a narrativa de
Cadaval é unha especie de serpe descoñecida que se retorce sibilina buscando,
entre o incauto público, un oco para colarse, xogar con el, e divertirse.
Improvisa, pero non tanto como parece. Dende logo, ao meu parecer, non
textualmente. É certo que ten unha capacidade case hipnótica de contar a mesma
historia moitas veces e que ti penses que sempre é nova. Claro que falo dende a
miña percepción obnubilada pola admiración que lle teño.
Eu sempre lle vexo algo distinto por unha
causa fundamental, considero que é coma unha especie de trileiro que controla o
tempo e espazo escénico ao seu antollo. Por iso aínda que pareza que se repite,
non é certo. É un narrador extraordinario, unha especie de malabarista da
palabra que sabe como dominar os silencios, que mira ao espectador sen
complexos para preguntarlle directamente se se sente cómodo, alegre,
sorprendido ou aburrido.
Nesta ocasión ía acompañado por Chusa Pérez
de vallejo para facer unha especie de linguaxe de signos un pouco especial, no
teatro xa sabemos que nada é o que parece. Fan boa parella. Compenetrados e
confidentes. Chusa, neste caso, aporta
frescura, desenfado e moita creatividade. Parabéns para ela.
Pido desculpas, iso si, para os que pensen
que se me nota moito que son fan incondicional de Quico Cadaval, pero de cando
en vez penso que me podo permitir estas licencias que, por outra parte, son
loanzas de sobra merecidas.
Saúde e larga vida…
NOTA:
ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA
Comentarios
Publicar un comentario