PONT FLOTANT
(FIOT 31)
FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO
SÓ SOMOS UNHA PARTÍCULA DE PO PERDIDA NO
UNIVERSO
(A propósito de “Eclipse total” de Pont Flotant)
SANTIAGO PAZOS
Cando acudo no verán a unha desas
excursións nocturnas que se organizan para ver os ceos, con Jorge Mira de
introdutor, erudito e xenial, sempre insiste en que hai máis estrelas no
universo que graos de area en todas as praias da terra. E se me permiten facer
certo paralelismo, é o mesmo que contan Pont Flotant, neste “Eclipse total”, en
referencia a insignificancia do ser humano na historia de ese universo.
Palabra, ou concepto, tan enorme que cando a pronuncias parece que empacha.
Poñan agora de fondo musical “Il mondo” de
Jimmy Fontana (canción que canta en directo Jesús Muñoz) e reflexionen, sen
dramatismos innecesarios e sen “lágrimas manipuladoras”, sobre o paso de cada
quen por este mundo, sobre as relacións familiares ou de amizade. Rememoren
minuciosamente eses momentos, sutís ou bastos, que marcaron esa vida que está a
piques de terminar. Inexorablemente, a morte chega sempre por sorpresa e
precisamos irmos coa tranquilidade que non foi un erro vivir. Aínda que,
seguramente, teñen razón eses que din que a vida está sobrevalorada.
A dramaturxia admirable de Pont Flotant (Álex
Cantó, Joan Collado, Jesús Muñoz e Pau Pons) xurde dun traballo de
investigación e documentación (recordemos as referencias á Posidonia ou ao Big
Bang) serio e contrastado sen perder esa visión abstracta sobre a crueza dos
datos que o teatro ten que impoñer sempre.
A escenografía metafórica, con esa
plataforma circular que xira coma o propio mundo con eses globos que semellan
ser planetas e, ao mesmo tempo, con ese realismo costumista representado por esa
gran mesa familiar na que as confidencias son a expresión simplista das
relacións persoais, familiares e sociais, crean espazos paralelos mais non
contraditorios.
E cabe destacar esa interpretación extraordinaria
(de Álex e Jesús), na que dan voz e forma a un lote de personaxes sen perder en
ningún momento naturalidade e ritmo. Mesmo utilizan os seus propios nomes para
deixar constancia desa honestidade profesional que tan poucas veces vemos.
E non esquezamos esa coidada estética do
material que usan para ambientar cada escena, eses rolos de tela coa historia
inacabada do universo, esa primeira tea que contén a súa biografía familiar e
vital, ou ese cúmulo de roupa sobre dos corpos inertes como alegoría do paso do
tempo.
Ningún elemento e fortuíto. Todo nesta obra
está pensado e medido con equilibrio para non excederse nin perderse nese
sentimentalismo barato do que tanto se abusa no mundo do espectáculo. Din os flamencos, cantantes e bos afeccionados,
que para distinguir aos xenios tes que sentir unha especie de belisco nas
entrañas. Eu onte sentín algo parecido vendo ese Eclipse total. Se queren xa
poden apagar “Il mondo” ou poñelo en bucle. Grazas.
Saúde e larga vida…
NOTA:
ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA
Comentarios
Publicar un comentario